Budowa społeczeństwa obywatelskiego jest jednym z aspektów pozwalających na wielosektorowość (welfare pluralism) w polityce społecznej następującą po welfare state w wyniku zmierzchu państwa opiekuńczego i marginalizacji polityki społecznej w państwie kapitalistycznym opartym na doktrynie neoliberalnej. Poszukiwanie nowych rozwiązań w zakresie wsparcia społecznego dla obywateli jest realizowane poprzez usługi społeczne wpisujące się w system zabezpieczenia społecznego. W wielosektorowej polityce społecznej usługi społeczne jako rodzaj świadczeń społecznych i podsystem polityki społecznej wymagają wielokierunkowej reorganizacji.

Zasoby wsparcia społecznego zakumulowane są dzisiaj w sferze nieformalnej, w trzecim sektorze oraz w dynamicznie rozwijających się formalnych publicznych i niepublicznych strukturach pomocowych. Praca socjalna jest działaniem mającym na celu wspieranie ludzi w różnych trudnych sytuacjach życiowych, gdy oni sami przestają sobie z nimi radzić we własnym zakresie. Doświadczane przez ludzi problemy i sposoby ich przezwyciężania są utrwalone, ale także ewoluują wraz ze zmianą warunków życia i aspiracji w tym zakresie. Współczesny etap rozwoju społecznego, określany mianem społeczeństwa ponowoczesnego, społeczeństwa sieci stwarza nowe ryzyka społeczne, ale także nowe możliwości przezwyciężania trudności życiowych. Obok tradycyjnych form świadczenia ludziom wsparcia w ponowoczesnym świecie pojawiają się formy nowe związane z komputeryzacją i informatyzacją życia np. serwisy społecznościowe, kontakty internetowe z instytucjami itd. Zasoby te uruchamiane są w sytuacji deficytów i barier o charakterze socjalnym i niematerialnym, w grupach i zbiorowościach zróżnicowanych wg takich podstawowych zmiennych, jak wiek, płeć czy miejsce zamieszkania. Współcześnie ma miejsce przenikanie się tradycyjnych i sieciowych form wsparcia społecznego w sferze działań pomocowych.